Als tienvoudig wereldkampioen, vijfvoudig Europees kampioen en korfballand pur sang is het vanzelfsprekend dat Nederland de torenhoge favoriet is voor het EK. De ploeg van Wim Scholtmeijer is aan die rol gewend geraakt, maar dat is geen garantie voor een volgende titel. Immers, Nederland kan alleen maar verliezen.

Veelvraat op kampioenschappen
Dat Nederland toonaangevend is in de korfbalsport, komt ook tot uiting wanneer de uitslagen van oudere EK’s en WK’s erbij worden gehaald. In alle finales van het EK kwam Nederland als winnaar van het veld, en slechts één WK-finale werd verloren. Dat was in 1991, in België tegen het gastland. Los daarvan is Nederland uiterst dominant, want behalve de EK’s en WK’s won Nederland alle acht finales van de World Games en de enige twee edities van de Continental Champions Trophy. Op het meest recente EK werd België met 32-20 verslagen, in de WK-finale vorig jaar was dat verschil maar ietsjes kleiner; 27-18.

Eenzaam aan de top
Zoals gezegd is Nederland de enige Europees kampioen na vijf edities van het toernooi. De ploeg is tevens de enige die in al die finales het veld betrad. In 2002 was het niet België maar Tsjechië dat zich stukbeet op Oranje en bij 15-9 het toneel verliet. In de overige finales waren het wél de Belgen die Nederland tegenstand boden, maar nooit op een dusdanige manier dat de Nederlanders zich zorgen moesten maken. In 1998 (26-13 winst), 2006 (25-14), 2010 (25-21) en 2014 (32-20) werd het buurland verslagen waarna de gouden medaille kon worden opgehaald. Tijdens de meest recente finale kon België een kwartier bijblijven, daarna demarreerde Nederland van 10-8 naar 15-8 en in het vervolg van de wedstrijd werd die marge nooit meer kleiner. Mick Snel en Tim Bakker waren toen de uitblinkers met acht goals, laatstgenoemde begint aan zijn laatste internationale toernooi en zal die op een mooie manier willen afsluiten. Datzelfde geldt overigens voor Friso Boode, die in die finale op de bank begon.

Op wie moeten we letten?
Meest opvallende afwezige in de selectie is misschien wel Danny den Dunnen, een naam waarvoor veel mensen een wedstrijd komen kijken. Net zoals Maaike Steenbergen en Jelmer Jonker haalde hij de definitieve selectie niet. Dat betekent dat Marijn van den Goorbergh er wél bij is, en dat hij aan zijn eerste interlands mag gaan denken. Het wordt dan ook interessant hoe hij zich gaat profileren op dit EK. Daarnaast bulkt de selectie natuurlijk van de kwaliteit aan zowel de heren- als de dameszijde. Zonder de geblesseerde Suzanne Struik helaas, maar mét Sophie Hansen. Waar zij vlak voor het WK nog afviel uit de selectie, mag zij zich nu gaan opmaken voor haar eerste grote toernooi met het Nederlands team.

Overgenomen van: thisiskorfball.com